تاریخچه قیر

سومری‌ها، آشوری‌ها و بسیاری از تمدن‌های پیشین از قیر به طوروسیعی استفاده می‌كردند و از این ماده به عنوان ماده ضد رطوبت و نیز براي محافظت از چوب و موارد مختلفی نظیر مومیایی كردن، مجسمه سازی و تزیینات استفاده می‌شد.

همچنین قیر موجود در بسترهای طبیعی به همراه آجرهای پخته شده به صورت ماستیك در ساختمان معابد، پایه پل‌ها، خیابان‌ها و خانه‌ها به كار برده شده است. در حدود چهار الی پنج قرن پیش از میلاد مسیح، هخامنشیان نیز از قیر برای آب‌بندی در تخت جمشید استفاده كرده‌اند كه هنوز آثار آن در این مجموعه مشاهده مي شود.

معادل انگلیسی قیر Bitumen است و اولین كاربرد این واژه در زبان لاتین به حدود سال‌های ۱۴۶۰ میلادی برمي‌گردد. در انگلیسی امریكایی آن را Asphalt می‌نامند كه در فارسي معادل “مخلوط آسفالتی” است.

آغاز صنعت مدرن قیر را می‌توان به ۱۷۱۲میلادی نسبت داد كه سنگ‌های قیرطبیعی در فرانسه كشف شدند. در آن هنگام مواد قیری را به طور ساده‌ای به صورت كلوخه روی سطح جاده‌های محلی پخش می‌كردند تا ترافیك به تدریج آن‌ها را ساییده و متراكم كند.

این تكنیك كاملاً موفقیت‌آمیز بود و در مدت كوتاهی پیشرفت‌هایی در این زمینه حاصل شد كه از‌جمله پورد كردن و گرم كردن مواد قبل ازاستفاده بود. سپس آسفالت‌ها را با كوبیدن و مسطح كردن توسط آهن داغ (اتو) متراكم و محكم مي‌كردند. این ماده كه عموماً به نام سنگ آسفالت متراكم (Compressed Rock Asphalt ) شناخته می‌شد، با موفقیت بسیاری در خیابان‌های اروپا به‌كار گرفته و فراگير شد.